جملات کتاب ایکیگای که باید بخوانید

adminجولای 7, 20230 نظر02.2k

کتاب «ایکیگای» از هکتور گارسیا و فرانچسک میرالس یک کتاب انگیزشی و روان‌شناختی درباب چگونگی دستیابی به زندگی شاد و پربار و عمر طولانی است. نویسندگان کتاب «ایکیگای» اکسیر شادمانی و عمر دراز را در حکمت ژاپنی‌ها و فرهنگ و سبک زندگی آن‌ها یافته‌اند و آن را در این کتاب با ما در میان گذاشته‌اند. کتاب «ایکیگای» با ما از رازِ عمر طولانی و زندگی شادِ ژاپنی‌ها سخن می‌گوید. در ادامه در مجله بنوبوک جملاتی زیبا و تأثیرگذار از کتاب «ایکیگای» را می‌خوانید:

جملات کتاب ایکیگای

ایکیگای مفهومی ژاپنی به این معناست که شادی همواره در مشغول بودن است. مانند معنادرمانی اما یک گام جلوتر از آن. به نظر می‌رسد که یکی از دلایل طول عمر ژاپنی‌ها، به ویژه ساکنین اُکیناوا، نیز همین است. در این جزیره از هر صد هزار نفر، دو هزار و چهارصد و پنجاه و پنج نفر بیش‌تر از صد سال عمر می‌کنند که این آمار بسیار بالاتر از میانگین جهانی است.

پژوهشگرانی که روی دلایل عمر طولانی این مردم نسبت به دیگر نقاط دنیا کار می‌کنند به این نتیجه رسیده‌اند که مهم‌ترین عامل این امر علاوه بر رژیم غذایی مناسب، سبک زندگی سادۀ بیرون خانه، چای سبز، آب‌وهوای نیمه‌حارّه‌ای (میانگین هوای آن مانند هوای هاوایی) است؛ همان مفهوم ایکیگای که در زندگی ساکنان اُکیناوا جریان دارد.

کسانی که ایکیگای خود را کشف کنند همه‌چیز را برای سفر طولانی و شاد زندگی به دست خواهند آورد.
برای بسیاری، کمک به یکدیگر می‌تواند آن‌قدر ایکیگای قدرتمندی باشد که آنان را زنده نگه دارد.
بنا به نظر دانشمندانی که مناطق پنجگانۀ آبی را مطالعه کرده‌اند عوامل اصلی طول عمر، تغذیه، تحرک، هدفمند بودن در زندگی (ایکیگای) و ارتباطات قوی اجتماعی؛ داشتن دایرۀ ارتباطات با دوستان و روابط خانوادگی خوب است.
یکی از رایج‌ترین جمله‌های ژاپنی هارا هاچی‌بو که آن را قبل یا بعد از خوردن غذا تکرار می‌کنند و معنای آن چیزی شبیه این است: «تنها هشتاد درصد شکم خود را پر کن». حکمت قدیمی توصیه می‌کند که تا خرخره نخورید. به همین دلیل اُکیناویایی‌ها زمانی که احساس می‌کنند هشتاد درصد حجم معده‌شان پر شده است، دست از غذا خوردن می‌کشند تا با طولانی کردن روند هضم غذا که خود باعث اکسید شدن سلول‌هاست بدن را فرسوده نکنند.

البته راهی برای آگاهی از هشتاد درصد حجم معده وجود ندارد. فقط باید بدانید که پیش از آن‌که کاملاً احساس پر بودن کنید، دست از خوردن بکشید. کشیدن دوبارۀ غذا، خوردن میان‌وعده‌هایی که واقعاً لازم نیست یا خوردن پای سیب بعد از ناهار، بسیار لذتبخش است، اما در درازمدت نخوردن آن بیش‌تر باعث خوشحالی خواهد بود.

اگر ذهن و جسمتان را فعال نگه دارید، عمر طولانی خواهید داشت.
هرگز از مرگ نهراسید، چون ما به دنیا آمده‌ایم که بمیریم.
سرانجام شغل مورد علاقه‌مان را به دست می‌آوریم، اما پس از مدتی به دنبال شغل بهتری هستیم. در قرعه‌کشی برنده می‌شویم و ماشین خوبی می‌خریم، اما بعد پی می‌بریم بدون قایق ماهیگیری ادامۀ حیات برایمان ممکن نیست. بالاخره می‌توانیم قلب پسر یا دختری را که در آرزویش بودیم تسخیر کنیم، اما ناگهان متوجه می‌شویم چشممان به دنبال این و آن است.

انسان‌ها ممکن است سیری‌ناپذیر باشند.

رواقیون معتقد بودند این نوع تمایلات و خواسته‌ها ارزش پیگیری ندارد. هدف یک انسان فاضل رسیدن به آسایش خاطر است: نداشتن افکار منفی مانند تنش، ترس، شرم، غرور، خشم و داشتن افکار مثبت مانند شادی، عشق، آرامش و قدردانی.

رواقیون برای این‌که ذهنشان را پاک نگه دارند، تمرین تجسم منفی را انجام می‌دادند: بدترین چیزهایی را که ممکن است اتفاق بیفتد تجسم می‌کردند تا برای بخشش‌های خاص و لذت‌های حاصل از آن آمادگی پیدا کنند.

برای تمرین تجسم منفی باید به اتفاقات منفی هم فکر کنیم، اما نباید نگرانشان باشیم.

سِنِکا، یکی از ثروتمندترین مردمان روم باستان، زندگی‌ای اشرافی داشت؛ اما با این وجود، یکی از رواقیون فعال بود. او توصیه می‌کرد که هر شب پیش از خواب تمرین تجسم منفی انجام دهید. در واقع او نه‌تنها موقعیت‌های منفی را تجسم می‌کرد، آن‌ها را در واقعیت نیز انجام می‌داد. برای نمونه یک هفته را بدون خدمتکار سر می‌کرد و از مصرف غذا و نوشیدنی‌هایی که قبلاً به عنوان مردی ثروتمند در اختیار داشت، پرهیز می‌کرد. در نتیجه او توانست به این سؤال پاسخ دهد که «بدترین اتفاقی که می‌تواند بیفتد چیست؟»
شما باید همیشه اجداد و نیاکان خود را به یاد داشته باشید.
خوردن سبزیجات به شما کمک می‌کند تا بیش‌تر عمر کنید.
برای داشتن عمر طولانی سه چیز لازم است. ورزش برای سالم ماندن، تغذیۀ خوب و معاشرت با دیگران.
آرام باش. اگر عجله نکنی بیش‌تر عمر می‌کنی.
احساسات فرد در نتیجۀ اعمالش تغییر می‌کند.
از لحاظ احساسی، بهترین چیز غنی بودن و سخاوتمندی است.
الاغی که با طناب به یک میله بسته شده باشد، برای رهایی خود دائم به دور میله می‌چرخد. این کار باعث می‌شود که بیش‌تر گیر کند و دیگر نتواند حرکت کند. همین اتفاق دربارۀ افرادی می‌افتد که وسواس فکری دارند و وقتی تلاش می‌کنند از ترس‌ها و ناراحتی‌های‌شان بگریزند، بیش‌تر در غم و اندوهشان فرو می‌روند.
احساساتتان را بپذیرید. اگر ما وسواس فکری پیدا کرده باشیم، نباید سعی کنیم که کنترلش کنیم یا آن را کامل از ذهنمان پاک کنیم. اگر این کار را انجام دهیم مشکل شدیدتر می‌شود.
معنادرمانی ناامیدی را، مانند سایر روش‌های درمان، به عنوان یک بیماری فکری نمی‌بیند بلکه آن را به عنوان دلتنگی معنوی و روحانی در نظر می‌گیرد؛ پدیده‌ای طبیعی و مفید که مبتلایان را وامی‌دارد آن را درمان کنند؛ به‌تنهایی یا با کمک دیگران؛ درمانی که با انجامش رضایت بیش‌تری از زندگی به دست بیاورند. معنادرمانی به آن‌ها کمک می‌کند تا سرنوشتشان را تغییر دهند.
فرانکل در کتابش، انسان در جستجوی معنا، به گفتۀ مشهوری از نیچه اشاره می‌کند: «کسی که چرایی برای زندگی دارد، می‌تواند با هر چگونه‌ای کنار بیاید.»
فرانکل بر اساس تجربیاتش بر این باور است که سلامت ما وابسته به آن کشمکش‌های طبیعی، از آنچه تا به حال به دست آورده‌ایم و آنچه می‌خواهیم در آینده به آن برسیم، سرچشمه می‌گیرد. بنابراین، آنچه نیاز داریم وجودی سرشار از آرامش نیست، بلکه چالشی است که با به‌کارگیری تمام مهارت‌ها و توانایی‌هایمان می‌توانیم با آن روبرو شویم.
بحران وجودی در جوامع مدرن امروزی رایج است؛ زیرا اشخاص به جای آن‌که به دنبال خواسته‌های خود باشند، کاری را انجام می‌دهند که به آن‌ها گفته شده است و یا دیگران آن را انجام می‌دهند. این افراد اغلب سعی می‌کنند فاصلۀ بین انتظارات دیگران و خواسته‌های خود را با پول، لذت‌های جسمانی یا سرکوب احساسات پر کنند. این کار حتی گاهی منجر به خودکشی فرد می‌شود.
دلتنگی‌های روزهای تعطیل، همان چیزی است که فرد بدون هیچ‌گونه وظایف و تعهدات روزهای کاری هفته، پی می‌برد که چقدر از درون تهی است.
درک مفهوم درست ایکیگای برای شما رضایت و شادمانی به بار می‌آورد و به زندگی‌تان معنا می‌بخشد.
نکته‌ای که با زندگی در ژاپن متوجه آن می‌شوید و برای‌تان عجیب خواهد بود این است که افراد پس از بازنشستگی چقدر فعال باقی می‌مانند. در واقع، بسیاری از ژاپنی‌ها هرگز بازنشسته نمی‌شوند. آن‌ها تا زمانی که سلامتی‌شان اجازه دهد به فعالیت‌های مورد علاقه‌شان ادامه می‌دهند.

در حقیقت در زبان ژاپنی واژه‌ای به نام «بازنشستگی» مثل انگلیسی وجود ندارد که به معنی «ترک کار برای استراحت» باشد. بنا به نظر دن باتنر، گزارشگر نشنال جغرافی که این کشور را به‌خوبی می‌شناسد، در فرهنگ ژاپنی هدف داشتن در زندگی آن‌قدر از اهمیت بالایی برخوردار است که بازنشستگی با تعریف ما در آن جایی ندارد.

به اندازۀ کافی بخوابید. بهترین حالت هفت الی نه ساعت روزانه است، اما بیشتر از آن باعث سستی می شود.
شوخ‌طبعی باعث از بین بردن چرخۀ منفی می‌شود و اضطراب را کاهش می‌دهد.
شادی در انجام کار است نه در نتیجه. بر اساس یک قانون تجربی به یاد داشته باشید که «مناسک انجام هر کاری مقدم بر هدف است.»
کسانی که از کارهایی که در آن مهارت و علاقه دارند دست می‌کشند، هدفشان را در زندگی از دست می‌دهند. به همین دلیل است که باید به فعالیتهای ارزشمند که باعث پیشرفت‌تان می‌شود، زیبایی و فایده به دیگران می‌رساند، کمک‌کننده است و دنیای اطراف شما را شکل می‌دهد (حتی بعد از زمانی که فعالیتهای حرفه‌ای شما پایان یافته است) ادامه دهید.
شتابزدگی رابطۀ معکوسی با کیفیت زندگی دارد. در حکمتی قدیمی آمده است که «اگر آهسته گام برداری می‌توانی تا دوردستها بروی». زمانی که شتاب و عجله را کنار بگذاریم، زندگی و زمان معنای تازه‌ای می‌گیرند.
لبخند بزنید. خندیدن، شـاد و پرانرژی بودن تنها برای آرامش خوب نیست، بلکه برای یافتن دوست هم به ما کمک می‌کند. خوب است که بتوانیم چیزهای ناپسند را تشخیص دهیم، اما نباید فایدۀ «اینجا و اکنون» را در این دنیای پر از احتمالات فراموش کنیم.
شاه‌کلید هوشیاری در سنین بالا انگشتان شماست. از انگشتان تا مغز شما و از مغز تا انگشتانتان. اگر انگشتانتان را فعال نگاه دارید، صدسالگی‌تان را خواهید دید.
همان‌طـور کـه نگرانی اغلب برایمان ترس به‌همراه دارد، توجه بیش از اندازه به خواسته‌هایمان (وسواس) نیز عاملی بازدارنده برای اتمام کار خواهد شد.
اگرچه امروزه بسیاری از مردم در شهرها زندگی می‌کنند، اما انسان ذاتاً بخشی از دنیای طبیعی است. باید هرازگاهی برای شارژ باتری‌هایمان به طبیعت بازگردیم.
پیاده به محل کار بروید. یا اینکه روزانه حداقل بیست دقیقه پیاده‌روی کنید.
بنا بر نظر ژاپنی‌ها، همه ایکیگای دارند؛ همان که فیلسوف‌های فرانسوی به آن علت بقا می‌گویند. برخی ایکیگای خود را پیدا کرده‌اند؛ درحالی‌که دیگران، هرچند آن را همراه خودشان دارند، هنوز در پی یافتنش هستند.
در مورد رفتارها و عادتهای مضر آگاه باشید و آنها را با عادتهای مثبت و مفید جایگزین کنید.
از نیاکانتان، از طبیعت که هوا می‌سازد تا تنفس کنید و غذایی که می‌خورید، و از دوستان و فامیل، از هر چیزی که روزتان را باشکوه‌تر می‌کند و به شما احساس خوشبختی از زنده بودن می‌دهد، تشکر و قدردانی کنید. هر روز لحظاتی را به سپاس و قدردانی اختصاص دهید، و خواهید دید چگونه شـادی درونتان رشد می‌کند.
در فعالیتهای اجتماعی یا مفرح شرکت کنید تا زمان زیادی را جلوی تلویزیون صرف نکنید.
ایکیگای هر یک از ما در عمق وجودمان پنهان است، و یافتن آن نیاز به کاوشی صبورانه دارد.
دیگر افسوس گذشته را نخورید و از آینده هم هراسی به دل راه ندهید. تنها همین حالا را دارید. آن را به بهترین شکل بسازید. طوری که ارزش یادآوری کردن داشته باشد.
استرسی که اطراف ماست چه واقعی باشد و چه غیر واقعی به آسانی شناسایی می‌شود و نه فقط موجب اضطراب می‌شود بلکه هم بر روی روان هم بر روی جسم اثر می‌گذارد و تمامی بدن، از دستگاه گوارش گرفته تا پوست، را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. به همین دلیل پیشگیری از استرس برای اجتناب از عوارض ناشی از آن بسیار اهمیت دارد. کارشناسان نیز به همین منظور آگاهی ذهنی را توصیه می‌کنند.
یکی از راه‌های دستیابی به آگاهی ذهنی مدیتیشن است که به ما کمک می‌کند تا اطلاعاتی را که از دنیای خارج به ما می‌رسد فیلتر کنیم. همچنین می‌توانیم با تمرین تنفس صحیح، یوگا و تمرکز بر بدنمان به این کار دست یابیم.
انواع مختلفی از مدیتیشن وجود دارد اما هدف همۀ آن‌ها یکسان است: آرام‌ کردن ذهن، مشاهدۀ افکار و احساساتمان و تمرکز حواس روی یک موضوع خاص.
تحقیقات نشان داده‌اند که فعال و سازگار نگه‌داشتن ذهن یکی از عوامل اصلی جوان ماندن است.
آخرین چیزی که اینشتین پیش از آن‌که چشم از جهان فروببندد نوشت فرمولی بود که تمام نیروهای جهان را در یک تئوری کنار هم قرار می‌داد. تا زمانی که از دنیا رفت تنها کاری را که واقعا دوست داشت انجام می‌داد. به‌گفتۀ خودش اگر فیزیکدان نمی‌شد به عنوان یک موسیقیدان از زندگی لذت می‌برد.
اگر می‌خواهید همیشه فعال بمانید حتی در مواقعی که به کار نیازی نیست باید همواره ایکیگای را در افق فکری‌تان داشته باشید، هدفی که راهنمای شما در سراسر زندگی‌تان باشد و شما را وادار کند که چیزهای زیبا و مفیدی برای دیگران و خودتان خلق کنید.
هر کار، ورزش یا شغل قوانین معینی دارد که ما برای دنبال‌کردنشان به مهارت‌های خاصی نیاز داریم. اگر قوانین لازم برای تکمیل کاری یا رسیدن به هدفی کاملاً برابر با مهارت‌های ما باشد احتمالاً خسته و کسل خواهیم شد. کارهایی که بیش از حد ساده باشند به بی‌انگیزگی کشیده می‌شوند. از طرف دیگر اگر برای خود وظیفه‌ای بیش از حد دشوار انتخاب کنیم مهارت‌های لازم برای انجامش را نخواهیم داشت و به احتمال زیاد ناامید می‌شویم و رهایش می‌کنیم. بهترین راه این است که حد وسطی پیدا کنیم؛ چیزی سازگار با توانایی‌هایمان که کمی هم کوشش بخواهد و چالش‌بر‌انگیز باشد.